Halldór Egill Guðnason

18.5.2009 | 10:08

Miðaldurslesskriftar"skilmisingur".

Frekar er það nú pirrandi hvað Tuðarinn telur augun sín vera farin að svíkja sig á köflum, nú þegar líkamshulstur hans nálgast hálfrar aldar afmælið. Komið vel inn í seinni hálfleik lífshlaupsins samkvæmt allri „statistík“ og ef til vill ekki að undra þó hinir og þessir partar kroppsins séu farnir að haga sér á annan hátt en helst verður á kosið. Nefndi áhyggjur af áætluðum sjóntruflum við Edgardo annan stýrimann um daginn, en hann hló bara og sagði.: "Master Dori, dónt vorrí. Ðis must bí júróvisjón" og hló ógurlega. Tuðarinn þarf svosem ekkert að kvarta stórum, þannig lagað séð. Pípulögnin í góðu standi og hægðir nokkuð reglulegar og vel formaðar enn sem komið, þrátt fyrir æði misjafnt mataræði hér hinum megin á jarðkringlunni. Almennt ástand semsagt nokkuð gott, miðað við aldur. Undanfarið hefur hins vegar hver fyrirsögnin af annari ásamt texta sem fyrir augu ber á hinum svokölluðu netmiðlum, skolast illilega til við lesturinn og orðið að einhverju tómu rugli sem ekkert vit er í. Þetta hefur fengið Tuðarann til að efast á köflum um áræðanleika augna sinna og hæfileika heilans til ráða úr þessu pári sem fyrir augun ber. Um daginn las ég til dæmis „Ekki pláss fyrir fleiri rúm“ á mbl.is og var þetta haft eftir forseta Ísraels. Skildi í fyrstu ekkert í kallinum að vera að bulla um þetta, en sá síðan að það stóð ekki rúm heldur múrar og þá fyrst kveikti Tuðarinn á perunni. Las einnig að allir „frengju“ frítt á leik í fótbolta og hugsaði með mér að þetta væri enn ein skynvillan. Sá síðan að þetta var nú bara prentvilla og hafði akkúrat ekkert að gera með augun í mér. „Við urðum ekkert VAR við þetta“ var haft eftir júróliðinu í Moskvu á Vísi.is einn daginn og svona væri hægt að telja alveg út í það óendanlega. Þegar maður hefur lesið allan þennan ótölulega fjölda fyrirsagna á netmiðlunum, sem eru annað hvort fáránlega orðaðar eða beinlínis kolrangar, er ekki að undra að maður fari að lesa og skrifa allt kolvitlaust sjálfur, kominn á þennan aldur. Í dag var ég til dæmis að senda hamingjuóskir til vinar, norðan megin Borgarfjarðarbrúar, vegna nýfengins titils liðsins hans í knattspyrnu og var áður en ég vissi búinn að skrifa „til hamingju með titlinginn“. Hann hefði aldrei talað við mig aftur, ef ég hefði ekki náð að leiðrétta þetta rétt áður en ég ýtti á "senda". Það er alveg klárt mál. Það eru svona smáglöp sem ég er farinn að óttast að muni koma manni í vandræði einhvern daginn. Ef til vill eru það ekki augun sem eru að svíkja, eftir allt saman, heldur lestur á illa skrifuðu máli. Það er nefnilega orðið þannig með málfar og stafsetningu á netmiðlum að það er nánast „full time job“ að marglesa allan fjárann sem fyrir augu ber. Það er engin leið að vita lengur hvort það eru elliglöpum um að kenna, eða ömurlegu metnaðarleysi þeirra sem rita fréttirnar, að hver fyrirsögnin af annari verður að tómri steypu hjá manni. Aumingjum eins og mér fyrirgefast einstaka prentvillur og orðagjálfur, en atvinnufólki í fréttaflutningi eru takmörk sett. Mætti halda að leikskólabörn í starfskynningu skrifuðu sumar fréttirnar og prófarkalesararnir væru ýmist sofandi, sauðdrukknir eða búið að reka þá alla. Held svei mér þá barasta að sé ekkert að augunum í mér, en ætla samt að láta athuga þau til vonar og vara þegar ég kem aftur heim til kreppulandsins góða, þar sem vinstri sinnar ráða nú ríkjum og sól og sumar leikur um íbúana.