Heimurinn og ég.

´´ Þess minnist ég, að mér og þessum heimi

 kom misjafnlega saman fyrr á dögum.

 Og beggja mál var blandað seyrnum keimi,

 því báðir vissu margt af annars högum.

 

 Svo henti lítið atvik einu sinni,

 sem okkur, þessa gömlu fjandmenn sætti:

 að ljóshært barn, sem lék í návist minni,

 var leitt á brott með voveiflegum hætti.

 

 Það hafði veikum veitt mér blessun sína

 og von, sem gerði fátækt mína ríka.

 Og þetta barn, sem átti ástúð mína,

 var einnig heimsins barn og von hans líka.

 

 Og við, sem áður fyrr með grimmd í geði

 gerðum hvor öðrum tjón og falli spáðum,

 sáum loks í ljósi þess, sem skeði,

 að lífið var á móti okkur báðum. ´´

 Steinn Steinarr.