Að hlakka til verkfalla!

 Sólveig Anna hefur gert sig seka um að ganga úr takti við þenkjandi verkalýðsleiðtoga. Ragnar Þór er þenkjandi, Sólveig Anna Jóns Múla er skemmd plóma í verkalýðsbaráttunni. Skemmda eplið sem uppsker ekkert annað en áframhaldandi kjaftæði án neinna lausna. Ástæðan er einföld. Sólveig festist í afturábakgír fyrir þrjátíu árum síðan og enn hefur engin smurning fundist til að hrökkva henni úr gírnum, frekar en átrúnaðargoðum hennar.

 "Að hlakka til verkfalla"  getur trauðla ratast af vörum annara en algerra fábjána.

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.

Ragnar hlakkar ekki til verkfalla

Ómar og Lára.

 Í kvöld horfði ég á einhvern fallegasta þátt sem ég hef séð í sjónvarpi. Þátt Láru Ómarsdóttur og föður hennar, Ómars Ragnarssonar um Hornstrandir. Frábært myndefni af strönd sem tilheyrir okkur öllum, en fáir hafa séð, mannlíf sem var, en sárafáir vita einu sinni að hafi nokkru sinni verið til, en enn lifir fólk sem man tímana tvenna. Alger snilldarþáttur.  

 Unninn í samstarfi og með vilja fólks, þeirra fáu sem enn lifa, til að lýsa fyrir okkur sem allt höfum, hve harðneðskjulegt lífið gat verið, fyrir svo ótrúlega stuttum tíma síðan. Við erum að tala um áratugi, ekki aldir, gott fólk. 

 Myndvinnsla, persónuleg nálgun Láru og sögum hennar óborganlega föðurs, Ómars Ragnarssonar fékk mig til að beygja af, þá fegurð þessa landssvæðis var mér sýnt með allt að því ólýsanlegri fegurð, sem mér hefði sennilega aldrei hlotnast, nema fyrir tilstuðlan þessara dásamlegu feðgina.

 Lára og Ómar.: Þúsund þakkir.

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.