"Erfidrykkjur"

 Erfidrykkjur eru dulítið sérstakt fyrirbæri í íslenskri menningu. Að lokinni athöfn, þar sem ríkisstarfsmaður kastar rekunum og holdgerir um leið hinn látna til móður jarðar, strunsa kirkjugestir á eftir boxinu og taka síðan til áts. Erfidrykkjan er hafin. Enginn, eða í það minnsta fáir, taka til máls. Þó er ef til vill sumum þungt um hjarta og nægir ekki í sálinni að láta einhvern prest eiga síðasta orðið. Það er étið í hljóði og helst ekki haft hátt.  Þegar síðan nánustu ættingjarnir loks koma til baka, úr hinni raunverulegu jarðarför, eru flestir gestir farnir, eða að fara og lítið annað eftir á boðsstólum en ristað brauð og núðlur. Það er mitt álit að í hverri einustu erfidrykkju ætti kistan að standa sem miðja veislunnar og jafnvel þjóna sem bar. Það er svívirðileg skömm við þann látna að leyfa honum/henni ekki að taka þátt í gleðskapnum. Veislugestir ættu að hafa aðgang að "míkrófón" og þeir eða þær, sem þekktu, störfuðu með, eða tengdust hinum látna á einhvern hátt, auk fjölskyldunnar, ættu þannig síðustu orðin um þann dauða. Dulítið klikkuð pæling, en erfðaskráin mín leyfir ekkert déskotans kjaftæði. Ef það verður veisla að mér gengnum, sem nú nálgast óðum, heimta ég að fá að vera með! Stoltastur væri ég náttúrulega ef kistan mín væri gerð að bar, en geri það ekki endilega að skilyrði. Þeir sem þekktu mig í raun myndu skilja djókið. Við deyjum öll. Þegar að því kemur, ætti að vera búið að skipuleggja "erfidrykkjuna" í samstarfi við hinn látna, ef því verður við komið. Þetta á að sjálfsögðu einungis við um fyrirséðan dauða...svo enginn misskilji mig.

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.