Það er bannað að hafa ranga skoðun!

 Með allt að því spastískri líkamstjáningu, keppist hugsjónageld forsætisráðherfan við að moka yfir fyrrum fyrirlitlegar hugsjónir sínar. Yfir þann ófögnuð er ekki létt að finna hráefni sem hylur nægilega vel, en fyrir himnasendingu glópahlýnunarsinna, hefur Kötu tekist að gefa skít í fyrri hugsjónir, því nú skal skríllinn hræddur til undirgefni og skattlagningar dauðans í nafni hins nýja málsstaðar. 

 Ömurlegri gerast stjórnmalamenn varla, með Þistilfjarðarkúvendinginn að baki sér, forystu samstarfsflokanna á kafi í populisma, undir árvökulu auga fjórða ríkisins og embættismannaviðbjóðsins. Al Gore og co tryllast úr hamingju, því mengunarkvótagróðinn flæðir, sem aldrei fyrr. Síðasta fíflið í stjórnmálamannastétt er greinilega ekki fætt enn. Sagan mun dæma þessa bjálfa, en því miður mun sennilega of langur tími líða, þar til fíflagangurinn rennur upp fyrir hinum almenna borgara og hann mun upp rísa.

 Þangað til, verður almenningur skattlagður ofan í rassgat og á sér eiginlega ekki viðreisnar von. Þökk sé vinsældasæknum aulum í stjórnmálamannastétt, upprisu fjórða ríkisins og skelfilegu embættismannaveldi og ráðherrum, sem enginn kaus.

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.

 

Skoðanir Miðflokksmanna í grýttan jarðveg

Flytjum sorpið til annara.

 Hvers vegna í ósköpunum geta stjórnvöld ekki glennt upp á sér glirnurnar og skellt saman áætlun, sem fylgt væri eftir af alvöru, en ekki populismakjaftæði og sett á fót sorpbrennslustöð, eða stöðvar, sem brenndu sorpinu og framleiddu um leið orku?. Hreinsitæknin er löngu upp fundin fyrir slíkar stöðvar, sem standast alla staðla.

 Fávitahátturinn og snautleg umræðan um umhverfismál, er orðin svo geggjuð að liggur við að maður nenni ekki lengur að flokka sitt sorp. 

 Vitandi það, að þrátt fyrir flokkun í heimahúsum, lendi allt heila helvítis klabbið í urðun uppi í Álfsnesi, gefur ekki byr undir vængi umhverfisvitundar borgaranna. 

 Það eru ekki borgararnir sem hafa brugðist. Það eru tertuétandi, kaffisötrandi, vöfflukjamsandi, nefndasitjandi embættismennirnir, sem hverra laun og eftirlaun eru tryggð, óháð nokkurri frammistöðu, eða árangri, sem menga þjóðfélagið mest allra, með dugleysi sínu og draumórakenndri nostalgíu um farartækjalausa framtíð. Bjálfar, með öðrum orðum. Kann ekki við að kalla þetta fólk hálfvita, en það það styttist svo sannarlega í það.

 (Hvarflar af og til að manni, hvort ekki ætti að senda fíkniefnahund, á fundi borgarstjórnar Reykjavíkur)

 Embættismenn og undirliggjandi pólitískar druslur þeirra í stjórnmálamannastétt, eru mesta meinsemdin í loftslagsmálum nútímans. Fátt mengar meir, en aulaháttur þeirra og sleikjuskapur við mengunarkvótaheildsalana.

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.

 

Útflutningur sorps til brennslu „skárri en versti kosturinn sem er að urða“