Að sýna eða kenna auðmýkt gagnvart náttúrunni?

 Fáar þjóðir hafa lotið oftar í lægra haldi gagnvart náttúrunni en íbúar Íslands. Þriðjungur þjóðarinnar þurrkaður út á einu bretti í Móðuharðindunum og annað í þeim dúr. Eitthvað sem stríðalin offitusjúk ruslfæðisétandi, vandamálanútímakynslóðin hefur ekki hugmynd um, í sjálfsvorkunn sinni og vandamálatilbúningi eigin aumingjaskapar.

 Lífsbaráttan nánast ómöguleg um aldir alda, hjá forfeðrum okkar. Ýmist af völdum Móður Náttúru, eða manngerðum erlendum skepnuskap og ofríki í okkar garð. Þá loks við sáum til sólar og fengum okkur sjálfum ráðið, töldu flestir, að leiðin framundan yrði bæði greið og auðsótt. Við réðum okkur jú loksins sjálf!

 Að í dag skuli finnast fólk á Íslandi, sem gefur nánast því skít í lífsbaráttu genginna kynslóða og slefar undir draumi um sameiginlegt erlent vald, er óskiljanlegt.

 Að í dag skuli það þykja fréttnæmt að Íslendingum sé bent á það af erlendum þjóðarleiðtoga að þeir þurfi að sýna auðmýkt gagnvart náttúrinni og kenna öðrum auðmýkt, er allt að því móðgandi. Af þjóðarleiðtoga lands, þar sem menn hafa drepið þúsund sinnum fleira fólk en Móðir Náttúra, síðastliðn einungis hundrað ár, svíður inn að beini. Þvílík rosaleg hræsni!

 Við höfum þraukað í yfir þúsund ár og enginn ætti að efast um sjálfbærni okkar! Þeir sem það voga sér að gera, ganga erinda óljósra afla, sem í mannkynssögunni hafa ávallt reynst slæmur pappír, með það eitt að markmiði að græða pening, eða auka völd sín og megin, sjálfum sér  og sínum til hagsbóta.

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.

Ísland kenni auðmýkt gagnvart náttúru