Tragíkómískt hvarf jökuls.

 Það er allt að því sorglegt, að fylgjast með fréttaflutningi fjölmiðla af hvarfi Oks. Hver mannvitsbrekkan af annari röltir nú upp hlíðina, þar sem skaflinn eitt sinn var.  Ekki nokkurt einasta þessara viðriðna hefur komið þarna áður, svo vitað sé. Sé það rangt, beiðist ég velvirðingar.

 Nú skal negldur skjöldur í stein, með áritun Andra snowball, þess fjöllynda tækifærissinna og styrkþega úr ´´dúbíus´´ blóði drifnum sjóðum.

 Sem ósköp venjulegur Íslendingur, lýsi ég yfir algeru frati á þessi fífl . Ok var tekinn af jöklaskrá árið 1960, enda uppfyllti þessi skafl aldrei neina skilgreiningu um það að vera jökull. Var aldrei meira en fimmtiu metra þykkur og því aldrei jökull.

 Vilja þessi fífl ekki næst leggja skjöld á stein í hlíðum Skjaldbreiðar? Fljúga þangað ´´umhverfisvernadarsinnum´´ og sérfræðingum um lofthjúp jarðar, eða sigla stelpukjána frá Svíþjóð yfir hafið á ný, skítandi í fötu, um borð í skútu?

 Forsætisráðherra Íslands, umhverfisráðherra sem enginn kaus og allt það slekti, sem grét jökul í gær og boraði málmplötu í stein, er annað tveggja stórlega þvingað, eða alvarlega greindarskert, raunveruleikafyrrt hælisfóður.

 Minnkum mengun, minnkum sóun, minnkum plast, en fyrir alla muni ekki falla fyrir kjaftæðinu sem vellur úr munnvikum heilaþveginna bjálfa, sem sjá þá einu lausn að skattleggja út yfir gröf og dauða hinn vinnandi mann, því hitinn sé að hækka.

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.

  

Ok, tragikómískt hvarf