Hið ljúfa líf báknsins og hrunverjanna, á okkar kostnað.

 Peningar gufa ekki upp. Þeir færast stað úr stað og gera með því mögulegt að viðhalda hagkerfum heimsins, verslun og viðskiptum. Hagkerfi heimsins byggir á flutningi fjármagns, vöruskiptum og greiðslum fyrir þau. Ekkert voðalega flókið. Jafnvægi er þó ætíð nausynlegt. Það geta t.a.m. aldrei allir grætt. Eitthvað sem vinstri hjörðin virðist aldrei skilja.

 Áttatíu þúsund milljónir til Kaupþings gufuðu ekki upp. Þeim var stolið og þeir sem þjófnaðinn frömdu eru frjálsir menn í dag, ásamt öðrum sem stálu, hægri vinstri, leynt og augljóst, þar til spilaborgin að lokum hrundi. Endalaust fjármagn að utan, þó mest frá Þýska Bankanum, flóði inn í hagkerfið og nokkrir óprúttnir aðilar sáu sér leik á borði í vaxtahagnaði og innherjaviðskiptum með eigin bréf. Allt að láni. Gekk vel um tíma, en allar bólur springa að lokum. Þjóðin ætti ekki einungis að þakka fyrir sig og gleyma, heldur vera ógeðslega "kúl" og ekkert að elta ólar, yfir "smá" þjófnaði sem átti sér stað fyrir áratug. Hún hefur það svo ógeðslega gott í dag. "Fuck the robbers, forget the past"?

 Ekki beint skemmtilegt upphaf á færslu, en vonandi eru einhverjir sammála aumum tuðara um skilgreininguna.

 Það "hurfu" ekki einungis áttatíu þúsund milljónir í bankaráni aldarinnar. Ráni, sem bankastjórarnir frömdu, en kostnaðurinn féll á viðskiptavinina. Það "hurfu" þúsundir milljarða! 1.000.000.000.000.- eru eitt þúsund milljarðar, velkist einhver í vafa um stærðirnar og vilji velta fyrir sér stjarnfræðilegum stærðum hrunsins, í tölum. Mannlegur harmleikur verður ekki reiknaður á  neinum mælikvarða, því miður.

 Íslenskur almenningur hefur síðan eftir hrun þurft að greiða fyrir þjófnaðinn, í sveita síns andlits. Ýmist með glötuðum eignum, eða undir allt að því nauðgunartiilburðum fjármálakerfisins. Kerfis sem hefur lengst af verið í eigu Ríkissjóðs Íslands, hefur slitið nánast hverja einustu krónu af alþýðu þessa lands, því hjá stjórnvaldinu sitja eiginhagsmunaseggir og stólasjúklingar, sem aldrei fyrr. Husjónalaust skítapakk sem hikaði ekki við að framselja landa sína erlendum vogunarsjóðum, því stóllinn yljaði svo helvíti vel. Fólk sem eitt sinn gekk Keflavíkurgöngur, gegn erlendu valdi, gerðist portkonur og aumar druslur, á götuhornum stólalöngunarinnar og seldi sig eins og ódýrar mellur, í skiptum fyrir stól.

 "Skjaldborg heimilanna" hljómaði býsna "kúl" árið 2009, en í dag sjá flestir hve grunnt það helvítis "fokking fokk" kom út fyrir heimilin. Nóg um það.

 Í dag, tíu árum eftir hrunið, hefur risið upp tvennskonar ófögnuður, sem líkja má við "banksterana". Ófögnuðr sem rænir alþýðuna launum sínum.

 Embættis og stjórnmálamenn sem telja sig geta sólundað skatttekjum samborgara sinna í nánast hvaða andskotans endaleysu, sem þeim dettur í hug, án nokkurra skýringa. Jarðgöng á röngum  stað, eða bragga í Nauthólsvík. Gjálífisferðir á Saga Class og fimm stjörnu hótel um allan heim og alþýðan borgar.

 Hinn ófögnuðurinn eru stjórnendur lífeyrissjóða þessa lands. Sjóða, sem á sínum tíma voru hugsaðir til þess að "tryggja öldruðum áhyggjulaust ævikvöld". Sjóðir sem velta ógreiddum skatttekjum Ríkisins í fallvöltum heimi fjármálanna, undir stjórn bitlinga og bónussækinna einstaklinga, sem "gambla" með eftirlaun mín og þín, launþegi góður! 

 Ef staðgreiðslan af lífeyrissjóðsgreiðslum landsmanna væri innheimt nú þegar, mættti endurbyggja samgöngukerfið og koma hér á fullkominni heilsugæslu og þjónustu á mjög skömmum tíma og samt eiga afgang. Hvers vegna það er ekki gert, skilur kvikyndið ég ekki með nokkru móti.

 Þar hljóta einhverjir sameiginlegir hagsmunir hugsjónageldra stólelskenda, bónussækinna fjárglæframanna og fjármagnsþjófa að spila stóra rullu og því ber að varast þá og véfengja í öllum þeirra verkum. 

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.